Bij de ziekte van Parkinson speelt een groepje speciale cellen in de hersenen een belangrijke rol. Deze cellen liggen in een gebied, dat de Substantia Nigra wordt genoemd. Ze maken de stof dopamine aan. Bij de ziekte van Parkinson verdwijnen deze speciale cellen langzaam, waardoor er een tekort aan dopamine ontstaat. Als een groter deel van de cellen niet meer werkt en het tekort niet meer kan worden opgevangen ontstaan klachten. De symptomen kunnen uiteenlopen van een lichte beving van een hand of voet tot andere klachten zoals stijfheid of vermindering van het reukvermogen.

Over het algemeen zijn de symptomen van de ziekte van Parkinson onder te verdelen in twee soorten: motorische klachten, zoals beven, trillen, stijfheid of evenwichtsproblemen en niet-motorische klachten, zoals problemen met slapen, wisselende stemming en vergeetachtigheid.

De ziekte van Parkinson is een progressieve ziekte. Stukje bij beetje verdwijnen er steeds meer cellen die dopamine maken. Dit betekent dat de klachten in de loop van de tijd toenemen. Ook kunnen verschillende symptomen op de voorgrond treden op verschillende momenten. Hoe snel dit gebeurt, wisselt per persoon en is moeilijk te voorspellen, maar over het algemeen duurt het proces vele (tientallen) jaren.

Omdat de ziekte langzaam begint, worden de eerste symptomen meestal niet geassocieerd met de ziekte van Parkinson. Het kan bijvoorbeeld wel vijf jaar duren voor de juiste diagnose wordt gesteld.